Maar er is niet zoiets als het eind van een reis, als het op leven aankomt. Er bestaat niet zoiets als klaar zijn met ontwikkelen. Op weg stel je jezelf doelen en ga je door fases. Vreugde, verdriet, teleurstelling en soms zelfs frustratie blijven opspelen. Bewustwording is volgens mij geen vrijkaartje naar verlichting, en intuïtie al evenmin. Wel kunnen het belangrijke hulpmiddelen worden op weg naar zelfkennis.

Inzicht krijgen in jezelf is lang niet altijd even makkelijk. Als het gaat om zelfacceptatie resulteert dit maar al te vaak in projectie; waar jij niet mee om kan, ligt al snel aan de ander of aan de omstandigheden. Gericht zijn op datgene wat jij als 'niet deugdelijk' in de wereld ervaart, maakt dat je het - in het vergelijk - nog niet zo beroerd doet. Sterker, het is meestal een keuze tussen goed en niet zo kwaad en we kijken graag met een beetje humor naar de situaties waarin we het niet zo nauw nemen met de gevoelens van anderen. Beetje plagen, beetje neerhalen en een beetje buitensluiten, ach we dragen tenslotte ook heel veel bij in positieve zin. Dit zijn normen en waarden die binnen de samenleving als heel normaal worden ervaren. Als zodanig zoeken wij steun bij gelijkgestemden om te rechtvaardigen dat we in staat zijn een correct oordeel te vormen over wat binnen deze samenleving toelaatbaar is en wat afkeuring verdient.

Wat maakt dat je meent er waardebepalingen op na te kunnen houden en waar baseer je deze op?

Wat maakt dat je ergens niet mee om kan gaan?

Waarom ga je af op een gevoel (vaak een emotie) zonder je een moment te realiseren dat het slechts perceptie is van jouw gekleurde opvatting? 

Het gaat hier om culturele, religieuze en/of familiaire overtuigingen. Iets wat ons al eeuwen lang in de ban houdt van onderlinge strijd en polarisatie.

Je neigt vaak om vanuit deze gerichtheid mensen om je heen te verzamelen die jouw standpunt delen, om een illusie van veiligheid te creëren. Aangenomen fundamentele waarheden geven een gevoel van rust en houden je comfortzone in stand. 

Niks mis mee zou je zeggen, maar waar rust is heerst geen angst en waar geen angst is leeft men in vertrouwen. Waarom zijn mensen door de hele geschiedenis heen dan zo bang? Columbus moest door heel veel weerstand heen om mensen ervan te overtuigen dat nieuwe inzichten nodig zijn om als geheel verder te kunnen ontwikkelen. Copernicus wachtte tot het eind van zijn leven met zijn openbaring dat wij niet het centrum van dit universum zijn, maar gewoon een planeet die net als vele andere om de zon draait. Waarom was deze ontdekking zo bedreigend voor de mensheid? Giordano Bruno ging zelfs nog verder: het universum als een oneindig geheel, uitstrekkend zonder eind. Hij betaalde met zijn leven. Kerk en Staat waren toen nog niet gescheiden. De rooms-katholieke kerk had een rechtbank, de inquisitie. Er was geen vrijheid van meningsuiting en elke afwijkende visie was een bedreiging voor de bestaande orde, macht en bijbehorende hang naar status.

De geboorte van Jezus luidde een nieuw tijdperk in van liefde, heling en verdraagzaamheid. Maar ook hier ervaarde de gesettelde orde - bestaande uit status en bijbehorende macht - dit als een bedreiging en moest hij betalen met zijn stoffelijke leven. Zijn verkondigde waarheden echter, zouden blijven voortbestaan.

Er zijn vele oorlogen gevoerd voortkomend uit waardeoordelen die het handelen rechtvaardigen. Mensen spelen met macht, controle en status en ervaren het als natuurlijk gedrag, zonder zich te realiseren dat dit alles voort kan komen uit dat ene wat ons telkens weer om de tuin leidt 'ANGST'.

Het toekennen van waarde lijkt een heel logisch gevolg van waar wij in op groeien. Invloed vanuit conditionering. Misschien zouden we ons moeten realiseren dat waardeverschillen toekennen een oorzaak is van ziek worden. We verzekeren alles, en proberen volledig ons leven onder controle te houden op basis van wat ons een illusie van veiligheid biedt. Velen worden rijk door onze angsten te gebruiken en ons zogenaamde bescherming te bieden. Er is niets daarbuiten wat ons echt beschermt. Er is hooguit de illusie die we in stand houden niet naar de angst te hoeven kijken of deze af te zekeren. Maar juist angst speelt ons parten daar waar gehechtheid is aan luxe status, weelde en macht.

Heel natuurlijk zou je zeggen, maar de geschiedenis leert ons ook dat veiligheid van buitenaf slechts tijdelijk bescherming biedt. En daar is de nieuwe tijd. Ruim tweeduizend jaar na Jezus is er nu de tijd van transparant zijn (het Waterman-tijdperk). De reclame staat er bol van; geen kleine lettertjes meer, maar een eerlijk, transparant product, zodat je weet wat je koopt. De tijd van de Waterman, zoals sommigen zeggen, we treden het intuïtieve tijdperk binnen. Als we straks alles doorzien is er dus niets meer om je bang over te maken zou je denken. Maar macht, controle en status denken daar anders over. Niets is zo bedreigend als dat mensen in de nieuwe tijd een zintuig zullen ontwikkelen dat maakt dat manipulatie al vanaf verre doorzien wordt.
Toch is deze ontwikkeling misschien noodzakelijk om deze wereld te bevrijden van machtsmisbruik en corruptie. Om mensen hun waardebepalingen te laten herzien, zodat gelijkwaardigheid een kans krijgt en kracht gezien wordt als het recht van ieder schepsel dat deel uitmaakt van dit universum. Inzicht dat geen enkele ziekte uit deze wereld genezen wordt, maar slechts een andere vorm aanneemt, zoals een virus muteert om te overleven, zolang wij ruimte bieden aan ziekte door meer en minderwaardes toe te kennen op basis van gekleurde perceptie. Het immuunsysteem functioneert op basis van volwaardig voelen, recht op zijn dus ofwel het bestaansrecht, en het hapert als we dat niet krijgen en keert zich tegen ons als we geen recht op bescherming menen te hebben. Natuurlijk gebeurt dit grotendeels op onbewust niveau, wat mij weer brengt bij het begin: bewustwording heeft zin. Begin bij jezelf. De nieuwe tijd zit vol mogelijkheden en ontwikkeling naar eenwording en samenwerking toe.

De nieuwe tijd wordt door vele gezien als een aaneenschakeling van ontdekkingen en de daar uit voortvloeiende ontwikkelingen. Wetenschappers doen baanbrekend werk en onze kijk op wat mogelijk is in de toekomst wordt steeds gedurfder. Vreemd is echter dat wetenschappers al sinds het begin der tijden schoorvoetend toegeven dat hun ontdekkingen vaak vooraf gegaan zijn door intuïtieve ingevingen. Deze ingevingen bleken dan later wetenschappelijk onderbouwt te kunnen worden. Uit reeds bestaande theorieën werden op basis van intuïtie nieuwe combinaties gecreëerd die nieuwe inzichten en toepassingen mogelijk maakten. Heel nuttig dus, deze ingevingen die ons al heel lang helpen verder te ontwikkelen. Het lijkt wel of we toch elke keer vanuit een bepaalde bron een hint krijgen die een brug slaat naar nieuwe kennis. Maar dat zou betekenen dat de bron al over deze kennis beschikt en deze ons dus naar behoefte aanreikt; geen fijne gedachte als je kennis en status aan het ego koppelt... Maar eerlijk gezegd; het kan toch niet anders zijn dat we ons iets eigen maken dat eigenlijk al lang bestaat? Anders zou onze kennis voorbij dit universum reiken en we weten niet eens hoe ver dat reikt. Toch verbinden we graag onze naam aan elke kleine ontdekking en verwerpen we graag het inzicht dat er meer nog niet gekend is en dat we slechts een splinter kunnen bevatten van al die kennis. Dat heet dan bewustzijn. Je kunt alles bewijsbaar maken binnen het kader van het bestaande bewustzijnsniveau en misschien helpt intuïtie bruggen te slaan naar nieuwe bewustzijnsniveaus. Toch is er ook duidelijk een maatschappelijk verzet gaande tegen alles wat intuïtie heet. In de psychologie wordt het wel vergeleken met alledaagse psychologie. Met andere woorden: beweringen die niet gestaafd kunnen worden, maar voortkomen uit schema's die bestaan uit overtuigingen en (voor)oordelen. In een recent artikel over rechters werd intuïtie zelfs aangeduid als verwerpelijk, iets dat meer kapot maakt dan goed doet. Rechters zouden niet de trend moeten volgen van wat heden speelt: 'volg vooral je gevoel'. En eerlijk gezegd denk ik dat de schrijver van dit artikel gelijk heeft; een rechter moet niet afgaan op zijn gevoel, dat meestal bestaat uit een schematische weergave van logica. Iets wat in een richting lijkt te wijzen maakt nog geen waarheid. Sterker nog: er zijn veel mensen die hiervan handig gebruik maken om de publieke opinie voor zich te winnen. Je zult het object maar zijn van deze dwaling. Onze overtuigingen zijn meestal opgebouwd uit ervaringen en de daarbij ontstane overtuigingen over wat wij menen te kunnen beoordelen. Erg gevaarlijk voor rechters dus, die de macht hebben te vonnissen. Maar we vergeten dat we allemaal een beetje onze naaste (ver)oordelen op basis van deze schema's die voortkomen uit ons voelen. Aan de waarheid valt niet te twijfelen, omdat we gemakshalve alleen meningen en soms zelfs mensen toelaten die dit gevoel bekrachtigen. Echt waardeloos dus, die intuïtie.

Eén ding is duidelijk: als er al iets bestaat dat intuïtie heet, is het voor velen ook een nieuw onderwerp om met nadruk te verwerpen, omdat het in deze tijd van intellectuele status duidelijk maakt dat we niet onze hersenen zijn, maar dat onze hersenen slechts het product zijn van onze gerichtheid. En hoe slim we ook zijn binnen het splintertje van onze gerichtheid, hoe groots ook onze uitvindingen, het is moeilijk te verkroppen dat er zoiets is als intuïtie (hulp van buitenaf) dat ons elke keer een stukje verder op weg helpt.

Maar volgens mij is er een wezenlijk verschil tussen voelen en intuïtie. Wetenschappers in het verleden gaven duidelijk kernmerken aan van hun ingevingen. Mensen die bewust werken met intuïtie, hebben allemaal iets gemeen. Intuïtie voegt altijd iets toe aan mensen dat ze constructief kunnen gebruiken voor wetenschap, voor heling, voor het goed van het geheel. Intuïtie loopt voorop en krijgt altijd achteraf bevestiging van weten en bewijs. Intuïtie schaadt niet, omdat ze voortborduurt op bestaande waarheden en geen waarheden onderuit haalt. Intuïtie herstelt eigenwaarde waar emotie haar onderuit haalt. Intuïtie werkt als bescherming van eigen recht op leven, maar vervolgt niet degene die hem of haar dat niet gunt. Intuïtie geeft inzicht in jezelf en in anderen voor heling en groei, als je tegen iets afzet, is dat emotie. Emotie kan ook jouw gelijk bevestigen, maar de vraag is of je er op lange termijn mee gediend bent. Intuïtie helpt jou of die ander, maar is vrijblijvend en gaat uit van dat alles al goed is. Het dient jouw behoefte en respecteert vrije wil. Emotie kan controlerend zijn, dwingend zelfs. In zorg en hulpvaardigheid gehuld, geeft het eerder de eigen behoefte aan. Intuïtie is als een kaarsvlam; het geeft licht waar het ruimte krijgt, maar het dringt zich niet op. Ieder mens beschikt er over, want het is ieders geboorterecht. De kracht van jouw intuïtie hangt niet af van waar je wel of niet meent recht op te hebben. Er is misschien de bewustwording dat het wellicht een emotie is die weliswaar jouw gelijk bevestigd, maar je weghoudt van het licht. Intuïtie is uniek, net als jij, jouw persoonlijke waarheid. Het verlicht jouw pad en hopelijk ook dat van anderen die nog zoekend zijn.

Waar emotie steun zoekt, laat de intuïtie gaan.

Welk gevoel je ook volgt, dat het je geluk brengen mag.

Liefs,

 

Paul